Nu, Institutioneel - Het hybride pensioenfonds

Een andere inrichting van ons pensioenstelsel is onontkoombaar als we willen inspelen op de actuele maatschappelijke vraagstukken. Maar kiezen we bij het pensioenfonds van de toekomst voor DB of DC, collectief of individueel, een vaste of variabele uitkering? We hebben voldoende betrouwbare collectieven in Nederland, maar bieden ze voldoende maatwerk aan verschillende ‘groepen’? Een belangrijke voorwaarde is dat de collectiviteit van het pensioenfonds behouden blijft en de bestaande pensioenrechten intact blijven, maar dat er binnen het pensioenfonds een aantal veranderingen wordt doorgevoerd zodat er meer maatwerk kan worden geboden.

Juist de combinatie kan interessant zijn. Waar een pure DC-regeling alleen gaat over de opbouwfase, biedt een hybride regeling de mogelijkheid om het opgebouwde vermogen om te zetten naar een uitkeringsregeling. Door in de opbouwfase te kiezen voor een premieregeling met life-cycle (CIDC: Collectief Individueel Defined Contribution) en in de uitkering voor een uitkeringsregeling (CDC) kan een pensioenfonds beter maatwerk bieden aan werkgevers voor de premie en opbouw, zónder dat dit ten koste gaat van lange-termijnbeleggingsopbrengsten voor de deelnemer. Deze hybride pensioenregeling kan het pensioenfonds uitvoeren binnen het bestaande wettelijke kader en maakt meer maatwerk in premie- en pensioenopbouw binnen één pensioenfonds mogelijk. De overheid kan nog beter helpen door meer premie-inleg toe te staan.

De essentie van de hybride variant is de overgang op de pensioendatum. In de opbouwfase kan bijna volledig in zakelijke waarden worden belegd, waarna in de uitkeringsfase collectief wordt doorbelegd. Dit is aantrekkelijk vanwege het uitzicht op een beter rendement in de opbouwfase en risicodemping door diversificatie en de FTK-regels in de uitkeringsfase. Veel individuele doorbelegproducten kennen relatief hoge kosten en een minimumdrempel, maar door het collectief wordt het toegankelijk voor een grote groep deelnemers. Bovendien kent het pensioenfonds de deelnemers al en kan het zo goed op hun behoeften inspelen. Een wijziging in de doorsneepremie voor nieuwe opbouw kan relatief eenvoudig worden geïmplementeerd binnen een hybride variant. In de opbouwfase kunnen verschillende premiestaffels naast elkaar worden gebruikt aangezien er geen directe koppeling is met een pensioenuitkering. Er is namelijk sprake van een ‘potje voor later’.

Doordat iedere deelnemer binnen het collectief zijn eigen potje heeft, is rekenrente niet meer nodig. Bovendien is het risicoprofiel gekoppeld aan de leeftijd van de deelnemer. Stapsgewijs wordt dit risico gereduceerd naarmate de pensioendatum dichterbij komt. Naarmate de deelnemer zijn pensioenleeftijd nadert, ontstaat meer behoefte aan zekerheid. Deze zekerheid kan geboden worden door bijvoorbeeld 10 jaar vóór de pensioendatum de gewenste vorm te kiezen: een vaste of variabele uitkering.

Een ander voordeel van de hybride variant is dat deelnemers met hun opgebouwde vermogen op pensioendatum kunnen overstappen van de premieregeling naar de uitkeringsregeling. Ze stromen dan in een groot collectief in. Er moeten keuzes gemaakt worden om het Nederlandse pensioenstelsel toekomstbestendig te houden. Wij geloven in de kracht van een hybride regeling. Daarbij worden veel actuele onderwerpen in de pensioendiscussie opgelost, mits er enige (fiscale) ruimte door de overheid wordt geboden.